Nilgün Sezeralp

kocaelicinar@gmail.com

Yazarın tüm yazıları

Kocanızı, komşunuzu, kendinizi değil çocuğunuzu koruyun

Gün geçmiyor ki hepimizi derinden sarsan bir haberle karşılaşmayalım. Midemiz bulanarak, kalbimiz sıkışarak okuyoruz ve izliyoruz olan biteni.

Peki ya tanık olanlar, yaşayanlar. Çocuklar… Ahh çocuklar!

Kanayan bir yara olsa çaresi olurdu belki. Ne yara bandı, ne başka bir şey işe yaramaz. Öyle bir yere geldik ki, metastaz yapmış kanser hücresi gibi bedenimize hiç de yabancı olmayan komşu organlar yapıyor birbirine bu kötülükleri. Öldürüyor yavaş yavaş…

***

Bizim kuşakta hemen her ailede belli kurallar vardı. Hiç kimsenin evinde yatıya kalmamak, yabancılardan bir şey kabul etmemek, hiç kimsenin bedenimize dokunmasına izin vermemek gibi… Yeter mi, yetmez!

Komşunuzun, dedeniz yaşındaki kocasının size değişik sarıldığını fark edip annenize söylediğinizde; “Olur mu hiç öyle şey, sana öyle gelmiştir. Aman, komşu teyzenizin kulağına falan gitmesin,” diyemezsiniz!

Kocanız, gecenin bir bölümünü kızınızın yatağında geçiremez.

Hiç kimse hiç kimseyi boynundan, dudağından öpemez! Bu kişi amca, dayı, ağabey, baba ya da sevdiğiniz, güvendiğiniz(!) bir komşu olsa bile…

Çocuğunuz, ailece görüştüğünüz bir yere bile gitmek istemiyorsa, nedenini anlamaya çalışmalısınız.

Çocuklar konuşamaz bazen. Bazen anlamlandıramaz.  Anne anlamalı, gözlemlemeli.

İnsan, çocuğunun beden dilini doğru oku(ya)muyorsa, suskun çığlıklarını duy(a)muyorsa orada, o evde, o annede bir sorun vardır.

***

Anne, eşini çocuklarının önünde tutamaz!

Konu komşuya, çevreye deli gibi koşup, onlarla ilişkilerini iyi tutup, çocuklarıyla kötü olamaz!

Çocuklar pek çok konuda ebeveynlerini suçluyorsa anne ve baba önce kendilerini sorgulamalı.

Lanet okumak, küfür etmek, idam istemek, hepsi ve daha fazlası geçiyor içimizden… Ancak ne yazık ki hiç biri olanları, olacakları önlemiyor.

“Aman kimse duymasın,” demek yerine, “herkes duysun,” demeliyiz.

Susmak daha çok acıtır…

Görünmeyen yaralar, görünenlerden daha çok acıtır…

Söylen(e)meyenler  volkan olur…

Sessiz çığlıklar atan çocuklar, anneler.  Çocuklar… Ahh çocuklar!

Pek çok insan gibi uykularım kaçıyor. Bu yazıyı yazmama neden olan, sevgili Sevgi Ünal’ın içimi dağlayan aşağıdaki şiiri oldu.

ÜRKEK BİR SERÇE

korkarsın o gelecek diye

belki amcandır o

belki dayın

belki kuzenin

belki de baban

ne olduğunu bilemezsin önceleri

bu öpücükler neyin nesi

öper sever ya

alır kucağına okşar ya

babandır

kanındır canındır

ondan bağdaştıramazsın

baba kokusunu bir türlü

şehvet denen o kötü

tutkuyla

anladığında tomurcuğa

vurmuştur memelerin

yetmez olur ama o adama

ne öpücükleri ne ellemeleri

hoyratlaşan ellerinde

olurken bir küçük kadın

gözlerin senin değildir artık

küserler onlar da bedenin

gibi yaşama

bir çember alır seni içine ki

öyle böyle değil

ne sırtını dayayacak bir duvar

ne tutacak bir kulp gelir

eline

savrulur durursun çaresizce

kaçmak ne kelime

çünkü kutsaldır aile

öyle gelmiştir yüzyıllardan beri

kimse bilmez ki içinde

biriken irini

sarılmak istesen de dışardaki hayata

korkuların dağ olur önünde

gözünde küçülen bedeninse

her gece o adama hazine

kör gözler kapalı kulaklar

geçit vermez ki haykırışlarına

derdini anlatamazsın anan bile olsa

sarılma vakti de geçmiştir artık

gözyaşlarınla büyüttüğün bebeğine

ıslanan yastıklar tanık olurken

çektiklerine

geceler utanır o adam yerine

bir de hor görmeler başlar çevrende

bu kız niye böyle

konuşmuyor

kendini beğenmiş işte

oysa içindeki volkan patlamak üzeredir

kimse duyumsayamaz

yüreğini yakan lavın sıcaklığını

ömür boyu devam edecek erkek düşmanlığını

içinde bir yara kanarken durmaksızın

sen de kanayan bir yarasısın toplumun

ürkek bir serçenin ayak izleridir

ardında her zaman bıraktığın

Yorum yaz

Yorumu gönder

UYARI: Bu içeriğe yorum yazarak Topluluk Kuralları'nı kabul etmiş bulunuyor ve bu alana yaptığınız yorumunuzla ilgili doğrudan veya dolaylı tüm sorumluluğu tek başınıza üstleniyorsunuz. Yazılan tüm yorumlardan site yönetimi hiçbir şekilde sorumlu tutulamaz.

YORUMLAR

• Toplam 2 yorum

Lâle 21:21 - 03 Eylül 2024

Kanayan yaramızı bu kadar güzel dile getirdiğin için kutluyorum. Dileriz ki son olsun.

0 Beğendim

0 Beğenmedim

Şerafettin Ergül 17:38 - 03 Eylül 2024

Toplumun hastalıklı bireylerinin;masum çocuklar üzerinde bıraktığı travmalar üzerine ışık tutan köşe yazısı için teşekkür ediyorum, yüreğinize ve kaleminize sağlık. Kitapkeyfim/sahaf

2 Beğendim

0 Beğenmedim